1-Advent-A-1

Matteus 24,37-44

+website: www.bewustchristen.nl -2013-spirituele overweging-w.boerkamp o.carm.-paars

Wachten leren inoefenen.
We hebben het verleerd om Advent te houden
en we kunnen het wachten maar moeilijk uithouden.
Op heel veel terreinen van ons leven zijn we heel erg snel geworden
Al onze behoeften moeten het liefst direct worden bevredigd
en we hebben geen tijd te verliezen, alsof je tijd kunt verliezen?
En als je maar mobiel bent en altijd bereikbaar via e-mail en sociale media.
Altijd naar buiten gericht!: Vroeger was God altijd van binnen nabij
en nu gijzelt ons mobieltje van buitenaf voortdurend onze aandacht..
En we houden ons hart vast bij het visioen van de elektronische snelweg
met al haar goede, maar ook minder goede mogelijkheden..
De tijdgeest heeft een grote macht over ons en beheerst heel ons leven.
Vooral jeugd en jongeren moeten weer de kunst leren van het wachten.
 

Het leven is niet kunstmatig te versnellen
Op de belangrijkste gebieden van het leven echter is het maar goed,
dat wij de dingen niet kunstmatig kunnen versnellen zoals een zwangerschap.
Je vraagt je trouwens toch af of die veel te vroeg en veel te laat geboren kinderen
toch niet iets te maken hebben met onze snelle, jachtige manier van leven.
Wachten en wel op de juiste vruchtbare tijd laten groeien
lijkt een deugd, die we weer opnieuw moeten inoefenen.
Zoals ook vriendschap langzaam moet groeien, wil zij waardevol worden.
En ook leren groeien in je geloven in God en in je eigen kracht
daar doe je ook een heel je leven over.

Heel ons leven is eigenlijk een Advent
Heel ons leven is een wachtend en verlangend uitzien naar God,
Of, waar, hoe en wanneer Hij zich openbaart aan ons.
En die God is elke ogenblijk weer nieuw.
Ook in de omgang met je kinderen en met je ouders
moet je vaak leren wachten om geen geweld gebruiken.
Bepaalde dingen in het leven moeten de kans hebben om te groeien
En soms moet je veel geduld hebben.
De grote dingen in je leven gebeuren terwijl de boer slaapt, zegt Matteus.
God geeft het zijn vrienden zo maar in de slaap.
Je zou niet de eerste zijn die pas een kind krijgt juist als je de moed al hebt opgegeven.
Of als je juist priester, diaken of religieus wordt of lid van een geestelijke beweging
in de kerk als je de zaak helemaal in Gods handen legt.
Zelfs rouwen om een verlies van een dierbare door echtscheiding of dood
kun je maar beter niet kunstmatig verkorten.

Advent als oefentijd in het wachten op God
Juist voor wie de oefentijd van de Advent overslaat
kan het maar moeilijk Kerstmis worden.
Dan heb je kans dat voorafgaande aan Kerstmis de naalden al van de bomen vallen
En eigenlijk zou je op een basisschool ook geen kerstmis moeten vieren
maar juist het wachten op God moeten leren inoefenen met de kinderen.
Kerstmis vier je pas op 25 december in de parochie.
Kerstmis verliest juist aan kracht als wij de Advent overslaan..
Juist in ons geduldig wachten groeit ons verlangen en liefde naar God en de ander.
Of zoals mijn moeder eens zei: Ik ben het meest gaan houden
van het kind van de tweeling, waarop ik het langste,
een hele nacht, heb moeten wachten.

Onverwacht komt de Heer
Eigenlijk is de Messias al onder ons en we kunnen Hem wel degelijk dichterbij brengen.
Ik hoorde op de radio van een vrouw die was moslima geworden,
Omdat die mensen meer glimlachten en vijf keer per dag bidden
en in die godsdienst had je geen priester als middelaar nodig tussen God en mens.
En toen dacht ik: zij kent haar eigen katholieke godsdienst misschien niet.
Maar haar zogenaamde bekering is ook een aanklacht tegen ons cultuurchristendom.
Wij zijn maar al te vaak te weinig blije christenen,
je moet altijd biddend in het leven staan.
En elke gelovige heeft sinds de komst van Jezus een directe relatie met God.
Christenen zijn mensen die nog geloven in de toekomst.
Dat er vanaf de andere kant en van de overzijde iemand op ons afkomt
die wij niet zelf kunnen bedenken, zoals een kind: Emmanuel, God-met-ons.
Als je maar anders gaat zien, horen en leven.
Als vriendelijkheid, hartelijkheid en optimisme ons deel zijn
Dan wordt deze tijd van verwachting vol met hoop.

Leren van Jesaja, Johannes de Doper en Maria
Dat wachten kunnen wij in deze tijd het beste leren
van de grote wachter en profeet Jesaja,
maar ook van Johannes de Doper, de voorloper van Jezus,
en tenslotte van Maria, die de moeder werd van Jezus,
omdat zij bleef geloven in haar Zoon, ondanks alles wat zij heeft mee gemaakt.
Alle drie verwijzen zij naar iemand die nog niet verschenen was.
En het verschilt van heimwee naar blijde verwachting zoals bij Maria.
Deze drie figuren staan in de komende Adventstijd voor ons Model
Juist zij kunnen met hun inspiratie ons eigen karakter en aanleg
en manier van leven omvormen in de richting van God.
Het zijn modelfiguren die verwijzen naar iets of iemand,
die van de overkant naar ons toe komt en op ons af komt,
en voor wie wij alleen maar een weg kunnen banen
door alle puin wat op onze ziel ligt op te ruimen en door ruimte te maken,
zoals een vrouw en moeder letterlijk ruimte maakt in haar lichaam voor een kind.
Het gaat om een nieuwe werkelijkheid die op ons toekomt en
die wij zelf niet kunnen bedenken of maken of bespoedigen en verhaasten.
En die wij pas kunnen ervaren als wij al onze eigen verwachtingen
opgeven, die enkel en louter alleen door mensen zijn bepaald.